صعب چون بیم و تلخ چون غم جفت

تار چون گور و تنگ چون دل زفت

خوش ندیمی ست راست باید گفت

همه علمست آشکار و نهفت

تو چه دانی چه در معنی سفت

اندر آن دم که «لی مع الله‌» گفت

نشنیدی‌که آن حکیم چه‌گفت

که به الماس در معنی سفت

آنکه او گوهر محبت سفت

به زبان و به دل «اناالحق» گفت

به زبان سرّ عشق نتوان گفت

آنچنان دُر به گفت نتوان سفت

پس چو واو از میان اوّه رفت

مانده آه مجرّد اینت شگفت

کودکان زو گریختند به تفت

جز که عبدالله زبیر نرفت

شکّر شکر او که داند رُفت

گوهر ذکر او که داند سُفت

زالکی کرد سر برون ز نهفت

کشتک خویش خشک دید و بگفت

به پسر شیخ گوکانی گفت

که ترا بهر کارهای نهفت

در مناجات پیر شبلی گفت

که برون آی از حدیث نهفت

رفت در خانه با عیال بگفت

زانچه بشنید هیچیک ننهفت

روبهی پیر روبهی را گفت

کای تو با عقل و رای و دانش جفت

لیکن از بیم سر نیارد گفت

دارد آن راز خویشتن بنهفت

مر ورا بوشعیب زاهد گفت

کای شده مر مرا گرامی جفت

گر کنی زهر با روانم جفت

از شکر تلخ‌تر نیارم گفت

آن شنیدی که تا خلیل چه گفت

وقت آتش به جبرئیل نهفت

چون نباشد ز محرمان بنهفت

سرِّ قرآن زبان چه داند گفت

تا زبان زمانه او را گفت

کی ز بهر تو آشکار و نهفت