عالم از قهر و لطف او ترسان

صالح و طالح از فزع یکسان

چه سوی ناکسان چه سوی کسان

قهر و لطفش به هرکه هست رسان

زانکه او مکرمست و با احسان

نکند بخل با کرم یکسان

از پی رستن از سرای خسان

حیله کن لیک بد به کس مرسان

من ندیدم سلامتی ز خسان

گر تو دیدی سلام من برسان

نیکی افزود آبِ بازپسان

از بدی خاک بر سر مگسان

گفت بگذار ترّهات خسان

شو به بی‌بی سلام من برسان

اصل را هم به اصل باز رسان

خوش‌به‌خوش بخش‌وناخوشی به‌خسان

من وفایی ندیده‌ام ز خسان

گر تو دیدی سلام من برسان

یارب او را برای خوش نفسان

به قصارای آرزو برسان

بر تن و جان ناکسان و کسان

چرب و شیرین چو روغن بلسان

من وفایی ندیده‌ام ز خسان

گر تو دیدی سلام من برسان

نانی از خوان خود دهی به کسان

به که حلوا خوری ز خوان خسان

چون نکردم طمع چو بوالهوسان

در حریم جمال و مال کسان

نتهی راز پیش بلهوسان

ورچه هستت زبان به دست کسان

ننهی راز پیش بلهوسان

ورچه هستت زبان به دست کسان

من ندیدم سلامتی ز خسان

گر تو دیدی سلام من برسان

سیر گشتم ز نازهای خسان

کم زنم من چو روغن به لسان

بعد از این شهد را نهان دارم

تا نیفتند اندر او مگسان

خویش را بعد از این چنان دزدم

[...]

کرم حق چو می کند احسان

میشود حرفه رهبر انسان

چند راحت بری ز ملک کسان؟

راحتی هم به ملک خود برسان