چون می و شیر یافت اندامی

راند هر ساعتی بر او کامی

ثوری از بایزید بسطامی

از پی طاعت و نکونامی

رفت و با خود ببرد بدنامی

چه بتر در جهان ز خود کامی

از پی صید عامی و خامی

ساخته شرع و صدق را دامی

زین سپس گر فلک کند خامی

من و فتراک مجلس سامی

صحبتی جوی کز نکونامی

در تو آرد نکو سرانجامی

روز اول که صبح بهرامی

از شب تیره برد بدنامی

چون سهیل جمال بهرامی

از ادیم یمن ستد خامی

نکنم بی‌خودی و خودکامی

چون شدم پخته کی کنم خامی‌؟

چونکه دید آن شکوه بهرامی

که‌افسر و تخت شد بدو نامی

در شبی عنبرین بدین خامی

کرد بهرام جنگ بهرامی

گر برآورد هر کسی نامی

بود با لشگری به ایامی

اوستاد‌ی به شغل رسامی

در مساحت مهندسی نامی

روزی از بهر شغل رسامی

بهره‌مند از بقای بهرامی

گه خورم با شکر لبی جامی

گه بر آرم ز گلرخی کامی

روز بهرام و رنگ بهرامی

شاه با هردو کرده هم‌نامی

از خیانت‌گر‌ی‌ست بدنامی

وز بدی هست بد سرانجامی

اولش داده‌ای نکو نامی

آخرش ده نکو سرانجامی

زندگانی مجلس سامی

باد در سروری و خودکامی

نام تو زنده باد کز نامت

یافتند اصفیا نکونامی

می‌رسانم سلام و خدمت‌ها

[...]

خاص خاص خدای را عامی

خوانده آن قوم جاهل از خامی