خویشتن پاک دار و بی‌پرخاش

هیچ کس را مباش عاشق غاش

خویشتن پاک دار بی‌پرخاش

رو به آغاش اندرون مخراش

خون همی بارم از دو دیده سرد

بر وفات محمد خراش

رازها داشتم نهان چون جان

که خرد گفته بود در دل باش

چون مرا خون دیده جوش گرفت

[...]

چون موکل شود بدو فراش

عشوه ها سازد و دهد کرناش

ید او قدرتست و وجه بقاش

آمدن حکمش و نزول عطاش

راز دل گر همی نخواهی فاش

با سیه رویی دو عالم باش

راز او کرد ناگهانی فاش

بی‌اجازت میانهٔ اوباش

طبل در خواب راز گردد فاش

بوق در خواب مایهٔ پرخاش

بود تیغی زبان گوهر پاش

که بدو کرده علم عالم فاش

گر پراگنده زو شدند اوباش

سنّت مصطفی از او شد فاش

هست حلوالمذاق تفِّ بلاش

هست عذب المساغ داغ قضاش

کوی پر دزد و خانه پر ز قماش

پاسبان را چه خوش بود خشخاش

مرد غمّاز پیش هر اوباش

راز آن مرد کرد یکسر فاش

خشم در زیر خامهٔ نقاش

سگ لاشه است و دیو آتش پاش

راز دل کرده جمله عالم فاش

زیرکان زمانه چون اوباش

شیر گرمابه دیده از نقاش

باش تا شیر بیشه بینی باش

دوستی با مُقامر و قلّاش

یا مکن یا چو کردی آن را باش

تو خوشی زانکه پیش تست قماش

زان دگرها خبر نداری باش

آخرالامر از این خراش و تراش

بانگ مرگت شود به عالم فاش

روی خندان و عفو‌گستر باش

بخروش و به سرزنش مخراش