خسروان در رهش کُله بازان

گردنان بر درش سراندازان

سر بسان سران سرافرازان

قد چو اومید ابلهان یازان

که تو اندر جهان بدسازان

همچو رازی به دست غمازان

ملکت از وی مرفّه و نازان

هفت سیاره‌اش چو دم‌سازان

به گه لقمه چون سبع تازان

به گه شهوه همچو خر یازان

پرده در همچو راز غمّازان

بی‌نمازان بیهده تازان

نخری زرق کیمیا‌سازان

نپذیری فریب طناز‌ان

کاین غزل گفته شد چو دمسازان

زو خبر یافتند همرازان

تو خرامان و گردن افرازان

نِقره اندر قفای تو تازان

آمد از عشق شیخ خود تازان

با هزاران تبختر و نازان

کیست آن مه؟ که می‌رود نازان

عاشقان در پیش سراندازان

پای وصلش ز سوی ما کوتاه

دست هجرش به جان ما یازان

حلقهای دو زلف چون رسنش

[...]

نیمروزی به کام دمسازان

یافت در خواب چشم غمازان

سرور خیل غازیان غازان

بر سر دشمنان دین تازان

رستی از رنج ناخوش آوازان

جستی از دام کید غمازان

نه که پهلوی ظلم پردازان

بنشیند به قربشان نازان