گفت کانبارخانه بگشادیم

ابر گر زفت گشت ما رادیم

باز در راه و منزل افتادیم

باز سررشته را ز کف دادیم

غم ما خور، که از غمت شادیم

مهل از دستمان، که افتادیم

طالع بدنگر که ما زادیم

کاندرین روزگار افتادیم

ما ز تشریف میر عبدالله

نیک اسوده و قوی شادیم

نیست ما را ز صحبتش گله ای

لیکن از گوش او بفریادیم

که تو را زان خلیفگی دادیم

سوی خلق جهان فرستادیم