او به من شاد و من بدو شادم

او چنین باد و من چنین بادم

در این گنجنامه بگشادم

وین سخن را اساس بنهادم

کین نکو عقد مرا ترا دادم

به تو بخشیدم و فرستادم

فعل تو من به گفت تو دادم

شاد زی تو که من ز تو شادم

گفتم این و برت فرستادم

درِ گنج علوم بگشادم

بخدائی که فیض رحمت او

کرد از بند حرص آزادم

که من از خدمت چو تو مخدوم

تا به ناکام دور افتادم

نه دو دیده بخواب دربستم

[...]

چون یکی لحظه مهلتش دادم

گفت بگشای دیده بگشادم

گرچه یک دم نرفتی از یادم

با کسی راز خویش نگشادم

وانکه انگشتری فرستادم

به نکاح خودش رضا دادم

که من اینجا به خود نیفتادم

دیو بگذار که‌آدمیزاد‌م

پس به دژخیم خونیان دادم

سوی زندان خود فرستادم

گفت از این نقدها که آزادم

بهترم دِه که بهترت دادم

بعد ازین که‌ت زر و درم دادم

هیچ کس را ز خانه‌ات گادم؟

دوش مانا شنید فریادم

کرد بیمار پرسشی بادم

من هم از روی باد پیمایی

نفسی با نسیم بگشادم

با دلش رمزکی فرو گفتم

[...]

لاجرم گاه خلقت آدم

می زدند از غرور و دعوی دم

دیدنش از خدا دهد یادم

کند از دیدن خود آزادم

پشت خود را به خانه بنهادم

واندر آن داد فکر می دادم

داد مانند کاه بر بادم

زان به گردون رسید فریادم

دیدنش از خدا دهد یادم

کند از دیدن خود آزادم

آب شرم از دو دیده بگشادم

خاک گشتم به پایش افتادم