عقل در کُنه وصف او نادان

ذوق با طوق شوق او شادان

ملک ویران و گنج آبادان

نبود جز طریق بیدادان

تا جهانست باد دلشادان

که جهانیست از وی آبادان

دین ایزد ز بود او شادان

خانهٔ شرع ازوست آبادان

پنجمین کشور از تو آبادان

وز تو شش کشور دیگر شادان

بختم از دور گفت کای نادان

(لیس قریه وراء عبادان)

گشت بلقیس ازین سخن شادان

کز خلف خانه می‌شد آبادان

جمعی از دوستان و همزادان

گشته هریک به روی او شادان

شاد بادی که کردی‌ام شادان

ای به تو خان و مانم آبادان

که‌آشنایی مرا ز همزادان

برد مهمان که خانش آبادان

صد غمّاز مجد عبّادان

قریة من وراع عبّادان

کژ و خون ریز در دهانش زبان

راست مانند نیش فصّادان

سیه و سخت در زر آویزان

[...]

ملک ویران و گنج آبادان

نبود جر طریقِ بیدادان

هرکه او از مزه بود شادان

بی خرابی است دایم آبادان

پدرش جمع کرد استادان

تا شود در علوم آبادان

چون نکردی خرابی آبادان

بر خرابی چه میشوی شادان؟

آتشم درفتاد از آن نادان

گفتم: ای دل، تو نیک‌تر وادان

گفتم: استغفرالله ای نادان

دل ازین شبهه ها مکن شادان

نبرد شکوه پیش همزادان

نکند گریه همچو شیادان

گفتمش: خانه ی زن آبادان

کز وفا در سرای شو شادان

چون برابر شود به استادان

همه دانند کاو بود نادان