مهر جویی ز من و بی مهری

هده خواهی ز من و بیهده‌ای

باده از دست غمت بستاند

چون تو از دست منش بستانی

من چو ابر از غم تو گریانم

تو چو گل با همه کس خندانی

خسرو عادل خاقان محمود

آن چو محمود به ملک ارزانی

به بلبلان در چمنش پنداری

مطربانند ز پر دستانی

در ده آن مایه شادی در ده

تا که مان از کف غم بستانی

طمع دولت جاوید مدار

نه شهنشاه جهان خاقانی

شاه شاهان جهان محمود آن

که ندارد چو محمد ثانی

وانیو ان کنت بن آدم صورة

فلیفیه معنی شاهد بابوتی

خامشی به که ضمیر دل خویش

با کسی گفتن و گفتن که مگوی

ای سلیم آب ز سرچشمه ببند

که چو پر شد نتوان بستن جوی

گفتم: ای جان، ز درم باز آیی

گفت: دلدار که می بازایی

گفتمش: عاشق مسکین توام

گفت: خا دانه وزم بین شایی

گفتمش: خیره مراجی خودی

[...]

ما رأی شیئا الا و رأی

فیه نور الله فی ظل سوی

بست بیتی ز دو مصراع به هم

هر یکی مطلع انوار قدم

تا به کی گوی صفت بی سر و پای

می جهی از خم چوگان قضا

گره از دل بگشا همچون نی

به گره بند نشستن تا کی

لیکن آن شیوه از صدق تهی

ندهد بهره بجز دل سببی

که به این راحله ره را کن طی

که منت می رسم اینک از پی

گر عنان سوی قناعت تایی

زندگانی خوش آندم یابی

چون یکی نکته به شاهی گفته

شاه ازان نکته چو گل بشکفتی