صرصر هجر تو، ای سرو بلند

ریشهٔ عمر من از بیخ بکند

پس چرا بستهٔ اویم همه عمر؟

اگر آن زلف دوتا نیست کمند

به یکی جان نتوان کرد سؤال:

[...]

بس بس ای طالع خاقانی چند

چند چندش به بلا داری بند

جو به جو راز دلش دانستی

که به یک نان جوین شد خرسند

مدوانش که دوانیدن تو

[...]

چون فال زنان ناخردمند

گرد آورده ست مهره ای چند

یعنی ای کرده به این نام بسند

لبت از هر چه جز این نام ببند

سرو بی سایه اش از قدر بلند

بر سر تشنه لبان سایه فکند

آزمون را به سوی چرخ بلند

چشم بگشای و همان لحظه ببند

گر به صورت بود آن پایه بلند

رفعت معنوی این راست پسند

ای زبان خرد از کنه تو بند

پایه قدر سخن از تو بلند

مغزخواهی نظر از پوست ببند

مغز جویی نکند پوست پسند

آن نکوبخت ازان تخت بلند

چشم بینش به چپ و راست فکند

ای به صوفیگری آوازه بلند

کرده زین شغل به آوازه پسند

کمر خدمت او ساخت کمند

بهر معراج مقامات بلند

عشقبازان به تمنای تو بند

زهدورزان به خیالت خرسند

پرده بر چشم جهان بین مپسند

هر چه پرده ست ازان دیده ببند

در کمند تو فتاده ست به بند

خالی از داغ سگانش مپسند

شاهبازی مگشا پای ز بند

بس تو را ساعد شه شاخ بلند

عیسی از صبر برانداخت کمند

ساخت جا کنگر این چرخ بلند

گردشان خار مژه پرچین بند

تا ز بیرون نرسد هیچ گزند

ای در اسباب جهان پای تو بند

ماندن از راه بدین سلسله چند

از هوس ها چو ببری پیوند

ننهی از بوالهوسی بر خود بند