خواجه بفزود ولیکن به درم

روی بفروخت ولیکن ز الم

میزبان بود ولیکن به رِباط

نانم آورد ولیکن به درم

دست بگشاد ولیکن در بخل

[...]

اکرام اهل الهوی من الکرم

و امه العشق اظرف الامم

از پی آنکه به رویت نرسد

چشم بد را به سخن رام کنم

چشم از زلف سیاه تو کشم

گله از محنت ایام کنم

دل ندارم که نهم بر دگری

هم ز زلف تو مگر وام کنم

بوسه خواهیم، وگر تند شوی

خویشتن را عجمی نام کنم

نیست حلوای تو بهر خسرو

چه بدان لب طمع خام کنم!

نتوانی که زنی از پی دم

تا نبندی لب از آغاز به هم

آن که بی لوح و قلم کرده رقم

بر سر لوح عدم حرف قلم

مرد راهش که رود پی زده گم

رخش او راست فلک کاسه سم

مهره‌مهره بکَنش از سرِ هم

شو از آن مهره‌کش سلک عدم

نور بود او و خط تیره ظلم

شود نور و ظلم جمع به هم

گشته در قرب حق اند اکنون گم

رضی الله تعالی عنهم

ساعد کج رقمان ساز قلم

زان ازان قاعده راست رقم

عالم و عالمیان در وی گم

همچو یک قطره نم در قلزم

گر نبودی سخن تازه رقم

نشدی لوح و قلم لوح و قلم

گه کشد در ته ران مرکب جم

گه به روم آورد از هند حشم

لبشان با دم عیسی همدم

کفشان راحت هر رنج و الم

چون بنفشه قد خود ساخته خم

گر سر افکنده نشینی و دژم

کرد یک رخنه درین سور آدم

سور فردوس بر او شد ماتم