نیست معلونه مگر این شجره

که بجز غصه ندارد ثمره

قربت این شجره هست مرا

همچو بر آدم قرب شجره

ترسم از بیخ برد چون شجره

تیز دندانیت آخر چو اره

گرد خانه کتاب های سره

از خری همچو خشت کرده خره

تو چه می گفتی با این پسره

با چنین بی ‌سر و پای نکره