ای کریمی که در آفاق جهان

نیست چون صیت تو عالم گردی

بحر با همّت تو بسته کفی

صبح با خاطر تو دم سردی

طرفه دردیست فراقت الحق

[...]

عنصر ناز ز باغش وردی

توده خاک ز راهش گردی

دست هر یک چو به نبض آوردی

دستگیری ضعیفان کردی

از شکم جا به کنارش کردی

شیر صافیش ز پستان خوردی

بر وی افشان ز ره خود گردی

بر دلش نه ز غم خود دردی

کف پا رانبود زان دردی

پس پا را نرسد زان گردی

از شکم، جا به کنارش کردی

شیر صافیش ز پستان خوردی

رفتی و لذّت دانش بردی

ذوق‌ها را به دماغ افسردی

زال اگر رفتی و شیر آوردی

دختر از قهر بر آن تف کردی