دل گشائی چو قبا درپوشی

جان ببندی چو دهن بگشائی

تو بر آیینه نهی صد منت

پس رخ خویش بدو بنمائی

این چه رویست بدین زیبائی

وین چه عشقست بدین رسوائی

گفتی از دست غمم جان نبری

آنچنانست که میفرمائی

چون همه قصد بخون ریختنست

[...]

منم و گوشه‌ای و سودایی

تن من جایی و دلم جایی

هر زمانم به عالمی میلی

هر دمم سوی شیوه‌ای رایی

مانده در انقلاب چون گردون

[...]

ز ابر چون برف سیم باریدی

گر بدی چون دل تو دریایی

باشد اومید با کفت گستاخ

هر زمان می کند تمنّایی

باز چرخ خرف دگر باره

[...]

این چه رنگ است بدین زیبائی؟

چه لباس است بدین یکتائی؟

دیده ام اکثر ممالک را

به ندیدم ز ملک تنهائی

سایه همسایه گیر اگر خواهی

تا چو ابن یمین برآسائی

بربود از من دل دل ربائی

جز وصل او نیست دل را دوایی

درد دل من از جور یارست

سر بکند هم روزی ز جایی

دیدم رخش را دانم که روزی

[...]

حرف را کی بود آن گنجایی

که شود ظرف ثناپیمایی

مهرش از مهره گل بگشایی

زنگش از چهره دل بزدایی

در همه بر صفت یکتایی

مانده پوشیده ز بس پیدایی

چون زنان موی به صد رعنایی

ریشت از شانه زدن آرایی

خون لعل از جگرش بگشایی

نقد کان از کمرش بربایی

ور بگیرد ره تو دریایی

قله موج به گردون سایی

هر چه بد باشد ازان بازآیی

عقد اصرار ز دل بگشایی

دلق و دراعه همی آرایی

عطر تزویر بر آن می سایی

ور ز شک قطره چکیدی جایی

دست شستندی از دریایی

لب به دندان صبوری خایی

گره ناله ز دل نگشایی

مانده حیرت زده در صحرایی

چرخ طولی و زمین پهنایی

کردش از انجمن پیدایی

جای در زاویه تنهایی

بعد ازان دید که نابینایی

راه چشمه به عصا پیمایی