غرض از آدم درویشانند

ور کسی آدمی است ایشانند

نزد این قوم توانگر همت

پادشاهان همه درویشانند

گر بخواهند جهان سرتاسر

[...]

تا نه خلقی به گمان درمانند

کین دو گوهر مگر از یک کانند

آسیا را چو به سر گردانند

عاجزان صبر بر آن نتوانند

شد گمانش که دعا می خوانند

سخن از حمد و ثنا می رانند