گنجور

بیدل دهلوی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۲۵۷

 

پیر گردیدم و هستی سبب ننگ نشد

چون‌کمان‌، خانهٔ بی‌بام و درم تنگ نشد

الفت دل نه همین حایل عزم نفس است

آبله پای که بوسید که او لنگ نشد

بی‌صفا محرمی خویش چه امکان دارد

[...]

بیدل دهلوی
 
 
sunny dark_mode