هر زمان گوید اهل دنیی را

جفت بلوی و فرد مولی را

داده از حکم تو تمنّی را

امر دین را و عقل دنیی را

گفت دیدم بهشت مأوی را

سِدره و عرش و لوح و طوبی را

شو رها کن جهان فانی را

تا بدانی جمال باقی را

زهر قاتل شناس دنیی را

رَو تو پازهر ساز عقبی را

تا چنین طالبی تو دنیی را

کی توانی بدید عقبی را

هرکه او بنده گشت دنیی را

صید شد مر بلا و بلوی را

همچنین دان عصای موسی را

تا کنی فهم سر معنی را

گذر از نقش و جوی معنی را

اصل گهر و گذار دعوی را

همچنین فهم کن تو معنی را

چشم بگشا گذار دعوی را

بی ز صورت بجوی معنی را

ترک کن ز و د لاف و دعوی را

تا ببینی جمال معنی را

بگذاری خیال و دعوی را

در ره دین باخت دنیی را

راز قش داد گنج معنی را

یار بگزید بی وفایی را

رفت و ببرید آشنایی را

همه غمها جدا جدا بکشم

جز غم و غصه جدایی را

شنی لله مرا ز روی نکوست

[...]

گوش کن قصه نصاری را

که چو کردند قبله عیسی را

در صور حشر بی تناهی را

نسبت خاص دان تجلی را

جانشین ساخت پور موسی را

کرد رایج شعار خضرا را