غضب و حقد هر دو مجبورند

وین صفت هردو از خدا دورند

سوی جان همچو نیش زنبورند

سوی دل همچو عطسهٔ مورند

کز خیانت بجملگی دورند

هم امینند و هم نه مغرورند

همه از جهل پر شر و شورند

همه کناس و اکمه و کورند

کهتر و مهتر و وضیع و شریف

همه سرگشته‌اند و رنجورند

دوستان گر به دوستان نرسند

اندرین روزگار معذورند

لیک چون اهل راز مستورند

به شعار و به رنگ معذورند

باز آنها که پیش ما نورند

به حقیقت چو سایه مهجورند

گرچه فوجی به شعر مشهورند

پیش عقل از حساب ما دورند

پس همه اهل بیت مغفورند

وز عقوبات آخرت دورند

از ملایک چهار مشهورند

که به اسماء خویش مذکورند

کهتر و مهمتر و وضیع و شریف

همه از روزگار رنجورند

دوستان گر بدوستان نرسند

در چنین روزگار معذورند

دیده ی سرّ و چشم سرکورند

هر دو از خاک درگهش دورند