باهنر کاش دولتم بودی

تا غم و غصه‌ام نفرسودی

خلق را هیچ زهره آن بودی

که ترا بر مجاز بستودی

مر ترا روی خویش بنمودی

تا روانت بدو بیاسودی

گر نه از بهر عِزّ او بودی

دل خاک این کمال ننمودی

بوته خود گویدت چو پالودی

که زری یا مس زراندودی

راه ما این بود که بشنودی

این چنین شو که همم تو برسودی

تیر شحنه به خون بیالودی

تا مرا درد سر بیفزودی

ای گرانمایه تربت میمون

ای مکان امیر مسعودی

تازه بادی چو خلد عدن ، که تو

خوابگاه شجاعت و جودی

از بقاع زمین نه ای ، که بدو

[...]

تنم از اندهان بفرسودی

دلم از دیدگان بپالودی

پشتم از بار رنج بشکستی

رویم از خون دیده آلودی

در فراق لقای خویش مرا

[...]

یاد می‌دار کانچه بنمودی

در وفا برخلاف آن بودی

حال من دیده در کشاکش هجر

وصل را هیچ روی ننمودی

ناز تنهات بود عادت و بس

[...]

شهرِ خوارزم و نقدِ محمودی

من بدین کاسدی و مردودی

خاندانِ علی و محمودی

ثابت و راسخ است چون جودی

چون محمد شدی ز مسعود‌ی

بانگ برزن به کوس محمود‌ی

کردمی کوشکی که تا بودی

روزش از روز رونق افزودی

گر ز گور خودش خبر بودی

یک بَدَست از سه گز نیفزودی

کاش که‌آن پیشه کار من بودی

تا مگر کار من بیاسودی

تیغ هندی و ذرع داودی

کشتی جود راند بر جودی

چون تو بر گنج گنج افزودی

من خجل گشتم ار تو خشنودی

چون شدی خشمناک بر بنده

همه آثار قهر بنمودی

از ثریّا فکندیم بثری

وز من آرام و صبر بر بودی

آمدی با سر عنایت لیک

[...]

می بیفزا ، چو شوقم افزودی

روی پنهان مکن ، چو بنمودی