چون نهاد او پهند را نیکو

قید شد در پهند او آهو

مرد ملاح تیز اندک رو

راند بر باد کشتی اندر ژو

کس نباشد قمار دوست چو او

ز آن همه طایفه هموست همو

او نبوده ست کودک نیکو

خوش نبوده ست لحن و نغمت او

جامه های نهاده تو بر تو

زآن نپوشد مگر که نو بر نو

کس نداند که چیست الا او

صفتش ‌لا اله االا هو

بیت احزان چه جای توست بگو

مصر عشق از برای توست بجو

نیست‌گویی جهان زشت و نکو

جز از او و بدو هم خود او

ره تو دور شد یقین بشنو

تو مجرد شو و مپای و برو

ای همه لاف ترک دنیا گو

لاف و دعویت هست‌، معنی کو؟

کس نگفته صفات مبدع هو

چند و چون و چرا چه و کی و کو

نیست گویی جهان ز زشت و نکو

جز از او و بدو و بلکه خود او

گفت بابا نصیبهٔ من کو

گفتش ای پور در خزانهٔ هو

ای جوانمرد نکته‌ای بشنو

وز عطای خدا نُمید مشو

در چنین عالمی که رویش دو

زشت باشد تو او بوی او تو

فاخته غایبست گوید کو

تو اگر حاضری چه گویی هو

فاخته غایبست گوید کو

تو اگر حاضری چه گویی هو

نالهٔ شوق فاخته بشنو

حالت و ذوق ساخته به دو جو

مر زنان راست کهنه تو بر تو

مرد را روز نو و روزی نو

نیست در شرط اتحاد نکو

دعوی دوستی و پس تو و او