ای خروس ایچ ندانم چه کسی

نه نکو فعلی و نه پاک تنی

سخت شوریده طریقیست تو را

نه مسلمانی و نه برهمنی

طیلسان داری و در بانگ نماز

[...]

ساکن خانقاه «اَوْ اَد‌ْنی»

سالک شاهراه «اَرْسَلْنا»

چون لگد بر سر دو کون زنی

رخت خود در جهان «‌هو» فکنی

ای تو در راه صدق کم ز زنی

باز بستر ز همچو خویشتنی

همچو شمع آنکه را نماند منی

در تو خندد چو گردنش بزنی

مرد مُدبر ز بهر عشق زنی

اندر افکند در جهان محنی

به پسر مر تو را دهم به زنی

مر مرا دختریّ و جان و تنی

بود در شهر کوفه پیرزنی

سالخورده ضعیف و ممتحنی

دور بینی شناسد این معنی

کز خرد همچو جهل بر در نی

آن شنیدی که در طواف زنی

گفت با آن جوان نکو سخنی

این جهان صورتست و آن معنی

اندرین جان واندر آن جان نی

کانکه گوید به مدح او سخنی

چون صدف پرگهر کند دهنی

گر بخواهی تو جانش از معنی

کرم و خلق او نگوید نی

هر چه موی سپید بینی تو

دست در دامن بهانه زنی

برکنی گوئی این ز سودا بود

من ندانم که را همی شکنی

پنبه زاری شد آن بناگوشت

[...]

چون تو را خوان و کاسه نبود

بیهده کوس مهتری چه زنی

بی مروت تو را منی نرسد

ای منی چند از این منیّ و منی

با همه نادر‌ی و نو سخنی

برنتابیم روی از آن کهنی

عاجزش کرده نو رسیده زنی

از تنی اوفتاده تهمتنی

ز اژدها در گذر که اهرمنی

از زمین تا به آسمان دهنی

و آنچه خیزد ز مطبخ چو منی

پیشت آرم به دست سیم‌تنی

گره مشک، بر سمن چه زنی

لشگر زنگ، بر ختن چه زنی

چون ز لعل تو، بوسه‌ای طلبم

بر شکر لؤلؤ عدن چه زنی

صد گریبان دریده است از تو

[...]