دین طلب کن گرت غم بدنست

زانکه کابین دین طلاق تنست

گرچه نقش سخن نه از سخنست

بوی یوسف درون پیرهنست

این کزین روی عقل مرد و زنست

این نه عقل استراق اهرمنست

عشق گویندهٔ نهان‌سخن‌ست

عشق پوشیدهٔ برهنه‌تن‌ست

تا به زیر زمانهٔ کهنست

نفس در آرزو مراغه زنست

چون کند عربده ولی شکنست

ور سخاوت کند دروغ زنست

دین نیابی گرت غم بدنست

زانکه کابین دین طلاق تنست

این همه هستیی که در بدنست

نقش نه پیر و چار پیرزنست

در گمان آمدش که این چه فنست

اصل طوفان تنور پیرزنست

بانگ بر وی زدند کاین چه فن‌ست‌؟

در خصال تو این چه اهرمن‌ست‌‌‌؟

صاحب علم و صنعت و سخنست

زانکه او را سه روح و یک بدنست

خواجگی نیست، این بلای تنست

با چنین کمزنی چه جای زنست؟

جان من، الله الله! این چه تنست؟

نه تن تست، بلکه جان منست

این که گل در عرق نشست و گداخت

همه از انفعال آن بدنست

صد سخن گفتمت، بگو سخنی

[...]

سخن خوش حیات جان و تنست

دم عیسی گواه این سخنست

این سخن زادهٔ دو حرف کنست

بلکه این کن دو حرف یک سخنست