گوهر روح بود خواجه وزیر

لیک محبوس مانده در تن خویش

چون تنش روح گشت تیز چنو

باز پرید سوی معدن خویش

ای بر آتش نهاده خرمن خویش

باد بر داده سقف گلشن خویش

زنده آنجایگه مبر تن خویش

آب حیوان مده به دشمن خویش

کوه و صحرا گرفت مسکن خویش

بی‌خبر گشته از غم تن خویش

عادلانیم لیک با فن خویش

بند برداشتیم از تن خویش

جان نپرد به سوی معدن خویش

تا نگردی پیاده از تن خویش

منم آن گشته غایب از تن خویش

بی‌خبر از ستیز و از من خویش

از رهی اوفتاده سوی رهی

که ندانم شدن به معدن خویش

کودکان داشتم چو حور و پری

[...]

مکن ار نیستی تو دشمن خویش

خون من‌ِ بی‌گنه به گردن خویش

گور جست از برای مسکن خویش

آهو افکند لیک از تن خویش

هر یکی هم به رنگ مسکن خویش

جامه را رنگ داده بر تن خویش

پادشاهی تو هم به مسکن خویش

بلکه در هستی خود و تن خویش

هر که کوی تو ساخت مسکن خویش

خون خود میکند بگردن خویش

دانه خال پیش رخ بنمای

تا گل آتش زند به خرمن خویش

شمع، پروانه را بسوخت، ولیک

[...]

مرغ دل راست عزم مسکن خویش

خاطرش می کشد به گلشن خویش

چند باشد درین قفس محبوس

نیست جایش بجز نشیمن خویش

جان من چون لب تویاد آرم

[...]

چون به ویرانه ساخت مسکن خویش

پیرهن چاک کرد بر تن خویش

بط که در آب داشت مسکن خویش

بود بریان میان روغن خویش

هر یکی می رود به موطن خویش

نیک و بد می نهند معدن خویش

گفتم و آمدم به مسکن خویش

به تسلای خاطر زن خویش