سالها پیش چرخ با ندمی

ناگواریده خورد جانش همی

معن دادی خمی درم به دمی

باز کردی مُکاس در درمی

بود مردی علیل از ورمی

وز ورم برنیامدیش دمی

حدّ خانوق در عضل ورمی

بر نیاید ترا به جهد دمی

چون ز شعبان گذشت بیست ، مباش

بشب و روز بی شراب دمی

همه جام بزرگ خواه ، که خرد

نکند وقت احتمال همی

پیری آمد جوانی از من شد

سال بیشی گرفت و مال کمی

بترین وقت مرمراست که نیست

وقت پیری بتر ز بی درمی

خواستم تا به نیشکر قلمی

سبزه رویانم از سواد زمی

آفرین گفت بر چنان قلمی

کاید از نوکش آنچنان رقمی

سیم‌ساقی شده گراز‌سُمی

گاو‌چشمی شده به گاو‌دُمی

گر تو در ملک می‌زنی قلمی

من به شمشیر می‌زنم قدمی

وامداری نه کز تهی شکمی

دز روئین بود ز بی در می

گفتمت بستة زر و درمی

تا بدیدمت بندة شکمی

گفتمت بسته زر و درمی

تا بدیدمت بنده شکمی

غم دینشان چنان بده که دمی

نبدیشان فراغتی به غمی

اضطرابش نمی نشست دمی

جز لقای خدا نداشت غمی

پیش جان بخشی چنین کرمی

از غباری که گوید و ز نمی؟

بر سر ما اگر نهی قدمی

کرمی باشد و چه خوش کرمی

دلبرم گر جفا کند جاوید

نرسد بر دلم از او الَمی

همدمی گر دمی به دست آید

[...]

دادی از جویبار دیده نمی

شستی از نامه سیه رقمی

همچنین نقل کرد ازو که دمی

نشدی خالی از غم و المی

روزی آمد ز خنجر ستمی

بر وی از یک دو لشکری المی