که حسد هست دشمن ریمن

کیست کو نیست دشمن دشمن

ای دریغا که برنخوردم من

زان رخ چون گل و تن چو سمن

این مثل زد وزیر با بهمن

دوست نادان بتر زصد دشمن

زو فلک‌وار مسجد و مؤمن

زو کنشت و کلیسیا ایمن

یا مگر باغبانِ طینت من

ناگهان گشت بر بنفشه سمن

سرو چون حور در میان چمن

سمن مشک‌بیز پیرامن

درد دینست داروی مؤمن

که بدو گردد از جحیم ایمن

پادشاهم به روم و چین و یمن

باد را بین شده مسخر من

شعر من سوی کافر و مؤمن

همچو آبست و نفس ازو ایمن

عدّتی می‌شناسم این را من

پیش ایزد مهین ذوالمن

بادِ مرو است یا نسیم سمن

اینکه وقت سحر رسید به من

خُلق چون نوبهار تو بر من

از چه معنی است چون دی و بهمن

هیچ‌کس ننگرم ز من تأمن

که نشد پیش دوست و پس دشمن

روزی اندر شکارگاه یمن

با دلیران آن دیار و دمن

سر به آهن برید از اهریمن

کشته و سر بریده به دشمن

لب گل را به گاز برده سمن

ارغوان را زبان بریده چمن

ای به رخ رشک ارغوان و سمن

هیچ دانی چه آمد از تو به من؟

نی محمد که بود شاه زمن

بوی حق می‌کشید خوش ز یمن

در جوارش شوی ز خوف ایمن

برتر از طور دور ای مؤمن

آنچه گوئی بمردمان تو و من

ذات آن است ای عزیز زمن