یوم نطوی السماء برید وفا

یوم لا تملِک ابتدای شفا

از تو باید کلید قفل وفا

سرِ صندوق صدق و دستِ صفا

نیست در هیچ یار صدق و صفا

نیست با هیچ دوست مهر و وفا

بوده بحر کفایتش ز صفا

بوده برّ درایتش ز وفا

چون که توی تو شد بدل به صفا

خواه تیر جفا و خواه وفا

از یکی خشم و جنگ و قهر و جفا

از یکی مهر و صلح و لطف و وفا

سر آن سر زند ز عین وفا

سر این اوفتد ز تیغ جفا

دید او را میان اهل صفا

در صف سالکان راه وفا

جستن چشم چپ نشان جفا

یا سخنهای دشمنان ز قفا

هیکل از عصمت و کمر ز وفا

مشعل و شمع و روشنی ز صفا

روی مجرم بپوشد او به وفا

تیغ قهرش در آورد ز قفا

لب لعل تو کام اهل وفا

لعلیل الفراق فیه شفا

دردنوشان جام درد تواند

صف نشینان بارگاه صفا

کی به روی تو خوش توانم زیست

[...]

تا نیابد ز دوست بوی وفا

زان مرض نیستش امید شفا

در ره هر که سر نهم به وفا

پا نهد بر سرم ز راه جفا

گفت شاید ز روی صدق و صفا

شاه با من کند به وعده وفا

گفته آن زمرهٔ تمام صفا

حسبنا اللّه ربّنا و کفی

رحم و انصاف و شرم و مهر و وفا

ظلم و بیداد و خشم و جور و جفا

پس ز جا برخاست سرگرم جفا

کاکل مشکین فگنده بر قفا

شمع را، گر پرتو این است و صفا

یار را، گر یاری این است و وفا

دید چو ترک آن شبق پر صفا

از رخ آن کم خرد بیوفا