در جهانند و از جهان فارغ

همه با او، زجسم و جان فارع

تو به خلقان چرا شوی قانع

چون نگردی بدان حلل طامع

گاه گفتی جهان مراست تیغ

گاه گفتی اجوع و گه اشبع

پند لقمان و سرگذشت یسع

دین و دل در ورع بری ز طمع

باز دارد به خاصه بهر ورع

کهنهٔ نو ترا ز ننگ طمع

هست اعلام علم را رافع

تاج دین، سید عرب رافع

بوالغنایم ، که همچو طاعت حق

خدمت اوست خلق را نافع

نیست جز جوشن حمایت او

[...]

یا ایها البرق الذی تلمع

من ای اکناف الحمی تسطع

آن شنیدی که قوم بد طالع

بر سر بام مسجد جامع

چون شود آفتاب جان طالع

از سوی آسمان دل لامع

پند را نیست مبداء و مقطع

کرد باید رجوع با مرجع

طاعت یک گروه هست بطوع

طاعت یک بکره و قصدش طمع

نیکوان با هزار رغبت و طوع

میکنند و بدان ز حرص و ز طمع

عمر تو بیگمان شود ضایع

گرچه آخر شوی ز جان خاضع

حدث ظاهری چو شد مانع

مر ترا از ثواب ای سامع

این هنرها اگر نیاید جمع

مکن از جست و جوی دل را منع

هستی ونیستی بدو راجع

هم ز تقدیر معطی و مانع

نه عطای تو را خطا مانع

نه بلای تو را ولادافع

که مسمای اوست فی الواقع

مظهر کل و نسخه جامع

مستحق ناکشیده ذل طمع

جوع آزش رسد به حد شبع

قدرت آمد اراده را تابع

وان ارادت ز علم شد واقع