بار توحید هرکسی نکشد

طعم توحید هر خسی نچشد

شربت عقل بردبار چشد

خر چو بی‌عقل بود بار کشد

مژده ای دل که کار دیگر شد

و انچه می خواستی میسّر شد

یار از راه جور برگردید

مشفق و مهربان و چاکر شد

کار اگر بسته بد گشایش یافت

[...]

چون خ مار فراق را بکشد

باز گردد می وصال چشد

گر خدا نور خود به خویش کشد

همه مانندْ بی‌ضیا و رشَد

بکشد صد عتاب و سر نکشد

بنهد نان و خود نمک نچشد

هر که را داد نعمتی ایزد

او ازو نی چشاند و نه چشد

ملک الموت را بقا بادا

تا ز قهرش بیکنفس باشد

وانکه آنرا بسان جان دارد

[...]

آن زمان، تلخی زمانه چشد

باید از جام زهر، جرعه کشد