روز بر عاشقان سیاه کند

مست چون قصد خوابگاه کند

راه بر عقل و عافیت بزند

ز آنچه او در میان راه کند

گاه چون نعل اندر آذر بست

[...]

مرد بیگانه چون نگاه کند

خشم گیرد ز دایه آه کند

حرف کاغذ همی سیاه کند

کی دل تیره را چو ماه کند

مرد چون عقل را پناه کند

جرم و شکل سها چو ماه کند

قوّت هاضمه تباه کند

دافعه هم به وی نگاه کند

میکشد این جور از آن رخان چو ماه

زهره آن نه و را که آه کند

از آنک رویش بسان آینه است

و آه آئینه را تباه کند.

نام و صیت مرا تباه کند

نامهٔ خویش را سیاه کند

مرد چون سوی ِ او پناه کند

مرسها را بعلم ماه کند

هفتم او را قمر نگاه کند

رویش از روشنی چو ماه کند

پیره‌زن نیمشب که آه کند

روی هفت آسمان سیاه کند

دست استاد و رخ سیاه کند

در و بام دکان تباه کند

تا ترا پیش او چو راه کند

او به دربان ترش نگاه کند

ریش ناگه رخش سیاه کند

رونق حسن او تباه کند

غضبت روی دل سیاه کند

شهوتت مغز جان تباه کند

غیر در دل مهل، که راه کند

که چو ایزد درو نگاه کند

غول در ده مهل، که راه کند

ده ده او را که ده تباه کند

مگسی انگبین چو ماه کند

مگسی دیگرش تباه کند

دود در خانه ای که راه کند

در و دیوار آن سیاه کند

روی خود سوی قصر شاه کند

جانب ماه خود نگاه کند

وان که در سایهٔ تو راه کند

بر سر خود جهان سیاه کند