خلق مغرور نفس از افضالش

هیچ ترسان نبوده از امهالش

جان و جن ظلمت است با حالش

رمل و نمل اندکست با مالش

او همی‌رفت و من به دنبالش

بنده زلف و هندوی خالش

زین قویتر بده است احوالش

هیچکس بو نبرد ز اجلالش

کانچه گوید بود همه حالش

حالش افزون بود بل از قالش

هر کرا اینچنین بود حالش

در ترقی است جمله احوالش

از سکوت و سکون و افعالش

گشت روشن کمال احوالش

رفت دل، نیست روشنم حالش

برو، ای جان، تو هم به دنبالش

من بدینسان که حال خود بینم

نبرم جان ز چشم اقبالش

چه خبر شهسوار رعنا را؟

[...]

گر جوی خرج سازی از مالش

نرهی، تا تو باشی از، قالش

شیخ با آن دو تن ز دنبالش

متحیر ز صورت حالش

بیند اول فراخور حالش

ذات حق و صفات افعالش

مرد و کردند در زمین چالش

رو ز موشان بپرس احوالش