هوشیاران ز خواب بیدارند

گرچه مستان خفته بسیارند

با خران گر به آب‌خور نشوند

با دل پر خرد سزاوارند

هستشان آگهی که نه ز گزاف

[...]

در جهان هر چه هست در کارند

آنکه مجبور و آنکه مختارند

سرقدم ساخته چو پرگارند

لاجرم صبح و شام در کارند

آن سفیهان که دزد و طرّارند

عقل را بهر ره زدن دارند

ببر را هم به دشمن انگارند

به کتاب اندرون چنین آرند

مرد را انتظار چون دارند

ملکوت آمده به نظّارند

هرچه زینجا بری نگه دارند

در قیامت همانت پیش آرند

هرچه در زیر امر جبّارند

همه بر وفق امر بر کارند

مر ترا در سرای غیب آرند

پرده از پیش روی بردارند

رادمردان رسن بدان دارند

تا بدان آب جان به دست آرند

پدر و مادری که نازارند

حکما عقل و نفس را دارند

گرچه آن پنج شحنه بی‌کارند

سه وکیل از درونت بیدارند

بر دو رخ زلفها گوا دارند

که نیند آدمی پری مارند

هم مرا زیر آب نگذارند

هم ترا از هوا به پست آرند

همه گندم نمای جو کارند

همه گل صورتند و پُر خارند

این زمان طوطیان جگر خوارند

لیکن الکن به گاه گفتارند

صوفیانی که اهل اسرارند

در دل نار و بر سر دارند

چابکان خطا و فرخارند

ماه‌رویان چاچ و بلغارند

گر دهی نیک نیک پیش آرند

ور کنی بد بدی نگهدارند

همه در علم سامری وارند

از برون موسی از درون مارند