آنچه بر جان من ز غم رفته‌ست

همه از دست آن صنم رفته‌ست

می‌نویسد به خون من تعویذ

چه توان کرد، چون قلم رفته‌ست

پای در ره نهاد و مهر گذاشت

[...]

گل ز رخساره تو بی آب است

مه ز نظاره تو بیتاب است

مژه های کژ دلاویزت

کجه های دکان قصاب است

با خیال تو مردم چشمم

[...]

هر که روی تو دید جان دانست

لب شیرینت، را همان دانست

حسن تو عالمی بخواهد سوخت

هم در آغاز می توان دانست

نرخ کردی به بوسه ای جانی

[...]

سر زلف تو تا بجنبیده‌ست

بوی مشک ختا بجنبیده‌ست

بوی خون آمد از صبا ماناک

عاشقی را هوا بجنبیده‌ست

تا بجنبید زلف او از باد

[...]

گر ترا ناز و بدخویی این است

وای بر دل، اگر چه سنگین است

عیشم ار بد رود بلایی نیست

تو، نکو، می روی بلا این است

می روی و نمی روی از دل

[...]

از من آن کامیاب را چه غم است

زین شب آن مهتاب را چه غم است

ذره ها گر شوند زیر و زبر

چشمه آفتاب را چه غم است

گر مرا نیست خوابی اندر چشم

[...]

نافه چین ز خاک کوی تو زاد

لاله تر ز باغ روی تو زاد

غنچه کز بوی گشت آبستن

عاقبت چون بزاد بوی تو زاد

گر چه از موی کوه کم زاید

[...]

داد من آن بت طراز نداد

پاسخی نیز دلنواز نداد

خواب ما را ببست و باز نکرد

دل ما را ببرد و باز نداد

به کرشمه ندید سوی کسی

[...]

داد خواهم، اگر بخواهی داد

خواهم از آه صبحگاهی داد

جورکم کن، چو آرزوی ترا

بر دل من خدای شاهی داد

خط تو از برای کشتن من

[...]

زلف یار مرا به باد دهید

باد عنبرفشان زیاد دهید

جادوان کز خطش سبق گیرند

شحنه ای هم ازان سواد دهید

ای کسانی که نزد یار مسنید

[...]

عاشقان را چو نامه باز کنید

نام من بر سرش طراز کنید

زهد رفته ست، ای مسلمانان

باده نوشید و چنگ ساز کنید

گر شما دین عاشقان دارید

[...]

جان سرانگشت آن نگارین دید

عقل انگشت خویشتن بگزید

باد بویش به بوستان آورد

غنچه بر خویش پیرهن بدرید

هر شبی در هوای لعل لبش

[...]

تا ترا جسم و جان شکار بود

هر که را دل بود، فگار بود

کشت خال لب توام، آری

مگس شهد زهردار بود

هر کسی کز لب تو می نوشد

[...]

پیش روی تو یاسمین که بود؟

پیش لعل تو انگبین که بود؟

هر کجا نام طره تو برند

نافه خام پوستین که بود

گل که بو می برد ز باد صبا

[...]

دل که نه زعشق پاره پاره بود

دل نگویم که سنگ خاره بود

پیرمردی که از جفای جوان

خون نخورده ست شیرخواره بود

ای که مه با کمال خوبی خویش

[...]

عشق تو هرگزم ز سر نرود

وز دل این آرزو به در نرود

گر برآید ز دوریت صد سال

هم خیال تو از نظر نرود

کمترک خفت و خیز، تا خورشید

[...]

دل ز نادیدنت به جان نشود

اگرم هوش بیش از آن نشود

مخرام اینچنین به نازکه تا

خلق را جان و دل زیان نشود

دیده را خاک پات روشن شد

[...]

یار ما را از آن خویش نشد

بهر بیداد او به کیش نشد

دوش در پاش دیده می سودم

پاش آزرد و دیده ریش نشد

می دهم جان به عشق و می دانم

[...]

هر که بر گفته تو گوش نهاد

ز آتش دل به سینه جوش نهد

رویت از زلف عنبرین مه را

حلقه بندگی به گوش نهد

سرو ثابت قدم به پیش قدت

[...]

لاله پیش رخت کله بنهد

مشک تر زان خط سیه بنهد

غنچه در نوبت جوانی تو

سر نبیند، اگر کله بنهد

چشم نرگس که خویشتن بین است

[...]