ماه فروین بطبع تریاک است

بیش زهری گزنده تر از مار

هر دو در یک زمین همی رویند

گه جدا گه قرین چو گل با خار

اتفاقا چو ماه فروینی

[...]

حال درویش خسته باز مپرس

غم دیرینه بازگو چکنم

بسخن گر شوی صلاح اندیش

چون نباشی سخن شنو چکنم

چون فلک آتشم بخرمن زد

[...]

فطرت آدم است یک جوهر

تا چه چیزش قضا قرین کرده

نطفه یی را ز پاکی طینت

جوهر لعل آتشین کرده

دیگری را چو آب چشم فقیر

[...]

مکن ای خواجه میل سگ صفتان

بدعت بد در این دیار منه

چون زنی را رئیس ده کردی

خلق ده را تمام رخصت ده

گرچه در ده زنی سگی باشد

[...]

آصفا، من زر از عسس ببرات

چون ستانم تو باش خود قاضی

از عسس خانه ام خلاصی ده

که بجرمانه هم شدی راضی

پهلوان زمانه یار علی

که ز مرگش زمانه پر شورست

با همه زور از اجل افتاد

تا نگویی که کار بر زورست

پیر ما گفت بهر تاریخش

[...]

خضرت میرزا علی کایزد

در دولت بروی او بگشاد

در بهین روز و ساعت مسعود

گوهری حق ز گنج خویشش داد

بر پدر این پسر پی تاریخ

[...]

تاج دین خواجه زاده اسماعیل

که گل از شاخسار عمر نچید

مرغ روحش بلند همت بود

روضه قدس جان خویش گزید

شد بخلد برین درین تاریخ

[...]

خواجه بسحاق پیر صاحبدل

بود شمعی درین کهن فانوس

شد اسیر اجل که مردن را

نکند چاره عقل جالینوس

رفت مردانه آخر از عالم

[...]

پدر صالحم نهالی بود

که اجل برفکند از بیخش

این گواه صلاح اوست که هست

صالح حق پرست تاریخش

حیف کاخر شد از جهان بیرون

خواجه با وقار صاحب سیف

سال فوتش زهر که جستم گفت

خواجه سیدی محمد حیف

مظهر لطف خواجه زین الدین

کرد در خلد جاودان منزل

بود شمعی میان اهل دلان

ذات پاکش بنور حق واصل

زان سبب گشت سال تاریخش

[...]

عقل اول علاء دین احمد

گشت آخر بلطف حق واصل

چشمه حکمت الهی بود

وین زلالش شد از ازل نازل

عقل گفت از برای تاریخش

[...]

آه ازین چرخ بیوفا کز وی

دایم آزرده است بنده و شاه

شد بباد فنا درین تاریخ

سیدی احمد گل بهشت اله

شاه منصور آن سعادتمند

که نبودش ز نیکویی کمیی

بود از نیکویی پی تاریخ

شاه منصور مقبل آدمیی

از جهان رفت در محبت شاه

آنکه بود از ازل غلام علی

بود او آفتاب و تاریخش

هم بود آفتاب شاهقلی

چیست آن نام کاوری بشمار

در حساب کواکب سیار

اولش اول می آخر هم

ثانیش ثانی می از دو کنار

مرکزش کانی و محیطش را

[...]

چیست آنمرغ مار هیبت کو

راست ماند بناوک دلدوز

رشته بر پا زوری دست پرد

باز آید چو مرغ دست آموز

چه نهالیست این خجسته ستون

کز زمین سر رسانده بر گردون

این ستون گلبنی است کز افلاک

شاخ و برگش زده است خیمه بخاک

نه ستون است این ز زرکاری

[...]

یارب این نخل از چه گلزارست

که گل او همیشه پر بار است

زینت گنبد مقرنس اوست

تکیه گاه سپهر اطلس اوست

خیمه چرخ ازین ستون برجاست

[...]