کردنی بایدت عزازیلی

تا زند دست لعنتش سیلی

علم او وعدهٔ سماعیلی

جمع او شمع طارم نیلی

گردنم بین ز دست شه نیلی

که به دست خودم زند سیلی

گردن جمله از تف سیلی

همچو کرباس در کف نیلی

گاوی آنگه چه گاو‌‌! چون پیلی

نکشد پیه خویش را میلی

کرده هر شب ز گنبد نیلی

در هوای تو ماه قندیلی

جمع گشتند ازین صفت خیلی

هر یکی را به دیگری میلی

گاه از سوز سینه در ویلی

گه ز خاصان قایم‌اللیلی

دارم از عشق درد دل خیلی

نیست درمان به غیر واویلی

چشم ما بحر در نظر دارد

کرده هر گوشه ای روان سیلی

هست ما را به میخوری ذوقی

[...]

عشق مجنون و خوبی لیلی

گفته اند و شنیده ای خیلی

برگرفتند آه و واویلی

ز اشک حسرت به هر مژه سیلی

کند از جان و دل بدان میلی

همچو مجنون به جانب لیلی

حسن بود آن به کسوت لیلی

قیس را داده سوی خود میلی

یافت در دل به سوی او میلی

بلکه بر کشت عاقبت سیلی

گاه می‌کرد خاطرم میلی

سوی مجنون و جانب لیلی

گرچه بودند آهوان خیلی

بد گدا را به سوی او میلی

اوج اطلاق و قید تنزیلی

حصر اجمالی است و تفصیلی

نزند از غضب برخ سیلی

نکند برگ لاله را نیلی

حال عاشق زمن چه می پرسی؟

تو که با عشق، نیستت میلی

جنبش سیل را چه می دانی؟

تو که پل بسته، بر ره سیلی

دخترانش ز ضزبت سیلی

ماه رخسارشان شده نیلی