با چنین کس علی نیامیزد

شاید ار عقل ازو بپرهیزد

شیر حق زین جهان بپرهیزد

سگ بود کز کلیجه نگریزد

شوق چون در نهادش آویزد

عقل کلّ را ز ره برانگیزد

کانکه از بیم نفس بگریزد

عشق با خونِ دل درآمیزد

از زمین بوی مُشک برخیزد

خون عاشق چو زلف او ریزد

با دد و دیو عقل نامیزد

کز دد و دیو عقل بگریزد

از درِ بسته دیو بگریزد

عقل خود با بهیمه نامیزد

نقد تو چون ترا برانگیزد

همه در گردن تو آویزد

با دو عاقل هوا نیامیزد

یک هوا از دو عقل بگریزد

گر همه در برت فرو ریزد

مرد عاقل درو نیاویزد

به دمی از تو اندر آویزد

پس به بادی هم از تو بگریزد

هر سَحر کو ز خواب برخیزد

پیش کو شرّ و فتنه انگیزد

نکند کبر و کین نیامیزد

از ره جهل و حمق برخیزد

زار زار از فلک فرو ریزد

ماه اگر از درت بپرهیزد

دهر از این پرده گر بپرهیزد

همچو پرده‌اش فلک برآویزد

خصم تو آنکه از تو بگریزد

خاک ادبارش آتش انگیزد

نامه در گردن وی آویزد

تا ز بد هرکسی بپرهیزد

چون نیابد یسار بگریزد

با عدوی تو برنیاویزد

قلمش چون معانی انگیزد

نقشبند معالی آمیزد

مرد عاقل ز لهو پرهیزد

زین چنین عُمر عقل بگریزد