آب و آتش بهم نیامیزد

بالوایه ز خاک بگریزد

شه به تیرش چون برانگیزد

از که و دشت لرزه برخیزد

بزم را چون پگاه برخیزد

عشرتی از میان برانگیزد

بستهد چون نماند بر خیزد

با حریفان به جمله بستیزد

شیر زخمی که چون برانگیزد

شیر بیشه ازو بپرهیزد

امر و نهی از امارتش خیزد

زر و در از عبارتش ریزد

طقطق پای او چو برخیزد

شادی و لهو در هم آمیزد

از سرکام نفس برخیزد

از هوا و هوس بپرهیزد

لطف او چون مفرّح آمیزد

کفش صوفی به کشف برخیزد

دین ز صورت همیشه بگریزد

تا ز بد مرد را بپرهیزد

پیش از آن کو ز خواب برخیزد

همچو بیمار در من آویزد

چون ترا از تو دل برانگیزد

پس نماز از نیاز برخیزد

هرچه در راه فتنه انگیزد

همه‌اش از پیش راه برخیزد

از سرِِ رسم و عاده برخیزد

با دگر کس به طبع نامیزد

اژدها کو ز گنج برخیزد

مُهرهٔ کامش آتش انگیزد

آب و روغن چو درهم آمیزد

نور در صفو روغن آویزد

این دو بیرون ز عقل و جان خیزد

این برآن آن برین نیامیزد

زین در ار هیچ عقل بگریزد

همچو پرده‌اش فلک برآویزد

نیت پاک چون ز دل خیزد

نقطهٔ شرک را برانگیزد

جان حیدر در آز ناویزد

شیر از آتش همیشه بگریزد