ز امر تو متفق چهار امیر

مرکز و اخضر و هوا و اثیر

تا نبیند ز سائلان تشویر

همه پیش از نیاز گفته بگیر

سر بریده چو بیند از خود سیر

گوید او با هزار شر اناخیر

حس او چون عظیم بود و کبیر

گشت مغلوب او سحاب اثیر

نائب مصطفی به روز غدیر

کرده در شرع مر ورا به امیر

تیغ خشمش منیر بود منیر

بحرِ علمش غدیر بود غدیر

به تعجب ز زخم تیرش تیر

پشت همچو کمان و رخ چو زریر

با هزاران خجالت و تشویر

رفت زی مکه جفت گُرم و زحیر

آنکه را عمروعاص باشد پیر

با یزید پلید باشد میر

گر ز من نیستی تو پند پذیر

تو و دیو تو می‌زن و می‌گیر

گفت روزی مرید خود را پیر

که ز غیبت مکن تو چهره چو قیر

خصم او گر خطا کند تدبیر

روزگارش عطا کند توفیر

حس و اَطباع خوانده او را میر

نَفْس کلّی ورا بسان وزیر

با خرد کن چو مشتری تدبیر

چون قمر دین ز بهر غلبه مگیر

تاکنون عقل بود بر وی میر

زو کنون عقل گشت امر پذیر

بعد از آن در ولایت تصویر

مرتبه نقش دان و نقش‌پذیر

سایهٔ آفتاب رفته چو تیر

قیروان را گرفته اندر قیر

گردش انجم از ورای اثیر

خیل رومی به گرد زنگی پیر

اندر آمد چو ماه در شبگیر

انَعِم اللّٰه صباح گویان پیر

ای به چاه غرور مانده اسیر

بر تو نفس هوا پرست امیر