علم داری به حلم باش چو کوه

مشو از نائبات دهر ستوه

برده از شهر صومعه برِ کوه

جَسته بیرون ز زحمت انبوه

هند هودج نهاده بر سرِ کوه

کافران پیش او گروه گروه

بازگشتند جمله آن انبوه

که جهان بود از آن گروه ستوه

تا ببینی به چشم عقل پژوه

بر گریبانِ دشت و دامن کوه

هرکه دارو ستاند از معتوه

زود گیرد همه جهان در کوه

چون سخن گفت در میان گروه

گفت هریک که اینت نغز و شکوه

منتظر مانده‌ام در این اندوه

وز غم روزگار بر دل کوه

از خلایق که گشته بود انبوه

بی‌عمارت نه دشت ماند و نه کوه

مردم ایمن شده به دشت و به کوه

ناز و عشرت‌کنان گروه گروه

تا شب آن روز رفت کوه به کوه

آمد از جان و از جهان به ستوه

کوه و صحرا ز دیو گشته ستوه

کوه صحرا گرفته صحرا کوه

شهری و لشگری ز جان بستوه

همه آواره گشته کوه به کوه

لشگر و گنج شد بر او انبوه

این ز دریا گذشت و آن از کوه

زر فرو ریخت پشته پشته چو کوه

تا کنند آن زمین گروه گروه

ز کلوخ و ز سنگ وزکه و کوه

از همه چیزها گروه گروه

انبیا همچنین گروه گروه

حشر گردند شاد بی اندوه

آسمان گشت و کوکبی انبوه

آسیابان بر آب بلیان کوه

بینوائی و حفظ ناموسم

کرد فرد از جماعتی انبوه

نکشم همچو ماکیان خواری

از پی دانه در میان گروه

جای گیرم چو کبک در کهسار

[...]

دی یکی گفت کابن یمین

با کناری شد از میان گروه

گفتمش بنده را دلی باشد

بس لجوج و ملول و بس نستوه

صحبت خلق بی نفاقی نیست

[...]