عین عین کرده چشم را به دروغ

راست مانند گاو جسته زیوغ

چه کنی لاف مستیی به دروغ

تات گویند خورده مردک دوغ

ای همه قول تو نفاق و دروغ

پیش دنیا تو گردن اندر یوغ

کفر و دین اندرو چو روغن و دوغ

چون لباس نو و کهن در بوغ

کانِ افسون و حیلتی و دروغ

وای او را که افتد از تو به دوغ

بنگت آن اشتها دهد به دروغ

که چو ماء العسل بلیسی دوغ

پیشتر زینکه رند وش بودم

کار من داشتی هزار فروغ

وینزمان کز برای مصلحتی

دم زهدی همی زنم بدروغ

کارم از فقر و فاقه گشته چنانک

[...]

شاعری نیست پیشه ئی که ازو

رسدت نان بتره تره بدوغ

زان بود کار شاعران بی نور

که ندارد چراغ کذب فروغ

راستی سخت زشت و بیمعنی است

[...]

می خورد طعمه های رنگارنگ

خواجه از کسب اشتهای دروغ

می دمد بادهای ناخوشبوی

معده بر سبلت وی از آروغ

نگشاید فقیر روزه خویش

[...]

خویش را ز اهل حق کند به دروغ

تا ستاند بهای تره و دوغ

افکند خویش را به مکر و دروغ

پیش آن جمع چون مگس در دوغ