تو بمانی و آه و ناله و دود

نه بجا نام و نه ز سودا سود

می‌نویسی به مشهد آمده بود

مخلص او را ندید و رفت چه سود

سایۀ سرت آرزوی من بود

سر تو بنمود

مر مرا دوستی موافق بود

درمی چند قرض و قوله نمود

از پس چار روز بود و نبود

در جواب من این‌چنین فرمود

بهر سردار ساختم بدرود

یک قصیده که مطلعش این بود:

گر دو روزی دگر چنین برود

شام و ناهار نیز ترک شود

یاد باد آن که این سخن فرمود

که به جانش هزار بار درود

کنت کنزا که کردگار سرود

قصدش این گنج پاک عرفان بود

هست این رشته نردبان وجود

که بدان می کند وجود، صعود

به خدایی کزوست مایه و سود

درکفم پانزده ریال نبود

ور کسی طاقتش شدید بود

داربستی بر آن مزید شود

وان که او را شکنجه می‌فرمود

مسلمی بود شوم‌تر ز جهود

بازگشتم درون جلسه که بود

هم درین قصه گرم گفت و شنود

از پس بازجست‌ها که نمود

شد محقق که او «‌بهار» نبود

شب چو در این اطاق گردآلود

می‌جهیدم ز خواب زودا زود

اندر آن حین به عادت معهود

یکی از خادمان بکرد ورود

بودی آن جمله پیش علم وجود

نقطه‌ای پیش سطح نامحدود

جامهٔ خلق از اوست شهداندود

پشمکش نیز هست پشم‌آلود

هر متاعی که سخت رایج بود

یک به دَه بر خراج آن افزود