گر زن از تو، تو از زنی خشنود؛

فتنه یی در میان نخواهد بود

گاه سایند صندل و گه عود

دل از آن سوده صندلم آسود

غیر یکدر که خود نشد مسدود

باز بوده است و باز خواهد بود!

ترک، روان گشت که آرد فرود

بارو برون آید از آن خانه زود

نور رویش به چشم ما بنمود

چون بدیدیم نور او او بود

به وجودند این و آن موجود

بی وجود ای عزیز نتوان بود

هر کجا داغ بایدت فرمود

چون تو مرهم نهی ندارد سود

دعوی دوستیت با معبود

پس طلبکار لذت و مقصود

هر که داند بجز خدا موجود

هست مشرک به کیش اهلِ شهود

اوستاد سخن ابوالحسن آنک

بی سخن یک تنش نظیر نبود

هفت اقلیم را به نوک قلم

قفل درهای نظم و نثر گشود

چار گوهر یکی چو او به صفات

[...]

چهر تو آتش است وزلفت دود

چشمم از دود توست اشک آلود

سر رزم که باشدت کز زلف

به بر وسر توراست جوشن وخود

ز آمد و رفتن تودلگیرم

[...]

گر سبب ذات اقدس تو نبود

حق نیاورد بوالبشر به وجود

تا ز بوطالب آمدی به وجود

شد هویدا هر آنچه پنهان بود

تویی آن صاحب مروت وجود

که خدایت ولی خود فرمود

نیست جز عشق را رکوع و سجود

عشق هم ساجد است و هم مسجود

هر چه جز عشق نیست غیر عدم

هر چه عشق است نیست غیر وجود

گر بوجدان رهی بری دانیک

[...]

کلم طیب از طریق شهود

بر در او کند عروج و صعود

از جنابت چو دامنت آلود

بایدت در زمان غسل سرود

لیک هستی به نیستی نرود

و آنکه خود نیست هست می نشود

تو بمانی و آه و ناله و دود

نه بجا نام و نه زسودا سود

لیک هستی به نیستی نرود

و آنکه خود نیست هست می نشود