ما که اجری تراش آن گرهیم

پند واگیر داهیان دهیم

گرچه ما بندگان پادشهیم

پادشاهان ملک صبحگهیم

گنج در آستین و کیسه تهی

جام گیتی نما و خاک رهیم

هوشیار حضور و مست غرور

[...]

به که بر خاک پاش تاج نهیم

بنده او شویم و باج دهیم

ما زآزادگان پادشهیم

پادشه را مقیم بارگهیم

ملک گیریم گرچه بی سپهیم

تاج بخشیم گرچه بی کلهیم

رشک بر ماه اوج اونبریم

[...]

ما ز چشم تو مست یک نگهیم

بی خبر از خمار صبح گهیم

گر به باد فنا دهی ما را

سر مویت به عالمی ندهیم

حلقه‌در گوش پیر میکده‌ایم

[...]

شافعان گناه خلق ولیک

خویشتن غرق لُجهٔ گنهیم

گر بهم دست اتفاق دهیم

هر دو از ورطه فنا برهیم