از برای صلاح دشمن را

عقل خوانده حواس روشن را

از پی دوست را و دشمن را

علم جان را به و عمل تن را

دید مردی جوان مر آن زن را

کرد پیدا در آن زمان فن را

تن مزن پاس دار مر تن را

زانکه بر سر زنند تن‌زن را

رای بد ملک و دین روشن را

همچو یار بدست مر تن را

جسته بهر سلامت تن را

سر گریبان و پای دامن را

چرب و شیرین مده دگر تن را

چند باشی مطیع رهزن را

سبب اینست مرگ و مردان را

ضغف و فرتوتی و فسردن را

از برای دو چیز جوید و بس

مرد عاقل جهان پر فن را

یا از آن سر بلند گردد دوست

یا کند پایمال دشمن را

و آنکه میجوید و نمیداند

[...]

چون نهادی به کارگردن را

می‌توان داد، داد یک فن را

شمع غم با همه خانه‌سوزی

نور و گرمی دهد جان و تن را

هرکجا آتشی برفروزی

روشنایی دهد انجمن را