تو رشید ای سرخداوندان

اصل نیکان و نیک پیوندان

آن کشیدی ز غم کجا هرگز

نکشیدی ز خاره و سندان

ره جز این نیست عاقبت گر ما

[...]

باشد انگشت همچو فرزندان

نسبت مادر و پدر دندان

سنگ خواران حکم چو سندان

نزنند از برای جان دندان

دست شومش بر آن لب و دندان

زد قضیب از نشاط و لب خندان

وانکه از بهر مجمع رندان

کرد تفِّ تموز در زندان

تو چرا باری ای به دل سندان

بی‌خبر کوفتی دو صد چندان

اجل از دست آن لبِ خندان

سرِ انگشت مانده در دندان

که نبافند خود خردمندان

جامهٔ تن ز رشتهٔ دندان

زین ترش بودنت در این زندان

مرگ را کُند کی شود دندان

در دهان دار تا بود خندان

چون گرانی کند بکن دندان

یار نبود که بر درِ زندان

چشم گریان و لب بود خندان

در رخ خسرو خردمندان

خنده‌ای کرد بی‌لب و دندان

سرِ دندانش را چو شد خندان

بنده شد دهرش از بُن دندان

غم گریزد چو او شود خندان

به تک پای و جامه در دندان

تیز کرده است ای خردمندان

گربهٔ مرگ چنگل و دندان

ملک‌الموت داده در بندان

حصن عمر ترا و تو خندان

شاه فرمود تا کمر‌بند‌ان

هم دلیران و هم تنومند‌ان

حمله بردند چون تنومند‌ان

دشنه در دست و تیغ در دندان

که‌آنچه شه گفت با کمربندان

هست پیرایهٔ خردمندان

شه به خوبی چو روی دلبند‌ان

مجلسی ساخت با خردمند‌ان