مهر مفگن برین سرای سپنج

کین جهان پاک بازیی نیرنج

نیک او را فسانه واری شو

بد او را کمرت سخت بتنج

آن صنم را ز گاز و ز نشکنج

تن بنفشه شد و دو لب نارنج

مست گردد چو پیل با یک و پنج

نقل سازد ز نارسیده ترنج

نیک و بد نفع و ضر و راحت ورنج

کز تو بگذشت در سرای سپنج‌،

جسم را قسم راحت آمد و رنج

روح را راحت است همچون گنج

موضع کفر نیست جز در رنج

مرجع شکر نیست جز سرِ گنج

کدخدایی خدایی است برنج

خاصه آنرا که نیست حکمت و گنج

تا در این خاکدان نبیند رنج

نرسد زان سرای بر سر گنج

ور نه آه مرید عشق‌الفنج

همچو ماریست خفته بر سر گنج

کاین جهانیست مایهٔ غم و رنج

خوانده عاقل ورا سرای سپنج

سال او درگذشته از صد و پنج

تیغ را برکشید زود به رنج

ور بگویی بمانی اندر رنج

بشنو این پند و خیره باد مسنج

نیست اندر مقام راحت و رنج

بر سرِ گنج به ز مار شکنج

چکنی علم در میانهٔ گنج

کار باید که کار دارد خنج

بهر پاس است مار بر سرِ گنج

نز پی آنکه گیرد از وی خنج

از پی آنکه در سرای سپنج

هیچ راحت نیافت کس بی‌رنج

زانکه اندر سرای راحت و رنج

از پی نام خود نه از سرِ خنج

با قناعت کش ار کشی غم و رنج

ورنه بگذر ز عقل و عشق الفنج

رنج بردار تا بیابی خنج

رنج مارست خفته بر سرِ گنج

رنج کش را نصیبه چبود گنج

بستر خواب راحت آمد رنج