تا جوانی مددگه من بود

جوی عمرم پر آب روشن بود

خاک ری خود غریب دشمن بود

ورنه او را چه وقت رفتن بود

شوخی از چشم تو عجب نبود

مردم مست را ادب نبود

پیش رویت دو زلفت طرفه فناد

از آنکه یک روز را در شب نبود

رسن زلف تو کشد دل ما

[...]

کینه‌جویی ز شه روا نبود

کینه‌جو به که پادشاه نبود