هر چه پیغمبرش ز حق گفته

کرده باور ز صدق و پذرفته

اهد قومی در آن میان گفته

در کنارش عقیق ناسفته

نعت و فضل رسول شد گفته

دُر عقل فعال کن سفته

با تو صد دُرج دُرّ ناسفته

خانه پر دزد و تو خوشک خفته

روز غوغا و شهر آشفته

تو به دل غافل و به تن خفته

سال طوفان و خانه آشفته

تو درو گاه مست و گه خفته

در ره سیل و رودها خفته

سخن گفته به که ناگفته

این مثل خانه راست خود گفته

به دو کدبانوست نارفته

همگان مدح ناسزا گفته

خزف و دُر به یک نمک سفته

آخر عمرت از دل تفته

همچو بر کودک اوّل هفته

تا بدانی یقین که این گفته

دُرّ دریاست جمله ناسفته

ای زمین را ز بهر خدمت تو

آسمان بارها ثنا گفته

وی به الماس خاطر وقاد

در اسرار اختران سفته

ز اعتدال بهار خاطر تو

[...]

سفته گوشی چو در ناسفته

در فروشش بها به جان گفته

من به بالین نرم او خفته

او به من بَر دروغ‌ها گفته

گاوچشمی چو شیر آشفته

شب نیاسوده روز ناخفته

چند مانی تو این چنین خفته؟

همره از راه منزلی رفته؟

گفتم: ای نور چشم ناخفته

همه گفتند، چیست ناگفته؟

همه دانا شدند ناگفته

همه را گشت دُر جان سفته

شخص بر جا و آن مزه رفته

عشق او در تو مرده و خفته

شب دگر بار گشت آشفته

که: «مرا روز ناسزا گفته»