تو کنی فعل من نکو در من

مهربان‌تر ز من تویی بر من

بامدادان پگاه از درِ من

ناگه آمد پدید دلبر من

بود تا گاه روز در بر من

پر ز کافور و مشک بستر من

چون خدا دفع کردش از سر من

رفت غوغای محنت از در من

سایهٔ غم برفت از سر من

کافتاب اندر آمد از در من

سر شیخی چو نیست در سر من

نبود هیچ مرغ همپر من

دانه دانی که نیست در خور من

از چه نان را ربودی از بر من؟

همه جان و دلست دلبر من

گرچه نگذاشت جان و دل بر من

دل ز روزن چو گرد بیرون شد

کو چو باد اندر آمد از در من

مرغ شوقش مرا چو دانه بخورد

[...]

در برابر نگر برادر من

که به خوبیست صد برابر من

گفتم این نازنین برادر من

که چو جان بود در برابر من

همه قوم و قبیله بر سر من

خون دل ریختند در بر من

گفتم آوخ که خاک بر سر من

بر پدر لعن باد و مادر من

پاسخش داد زن، که: شوهر من

رفته از خانه، ای برادر من

بعد از آن گفتش: ای تو رهبر من

سایه ی منت تو بر سر من

به درون رفتم از همان در، من

که بدم رفته بار دیگر، من

باز هم تر شد از قضا درِ من

به وبال اوفتاد اختر من

سوزد از تاب غم پیکر من

تا چه سازد به خاکستر من