همه گردن نهاده حکم ترا

دم که یارد زدن زچون و چرا؟‌!

قاف قول شهادتین ترا

بی‌ریا و نفاق و کیف و مِرا

فلذه‌ای بود از دلِ زهرا

جدّهٔ او خدیجهٔ کبری

از عبیدان ورای پرده چرا

اختیار اختیار کرده ترا

کرد کامد شبانگه از صحرا

تا خورد آنچه بشکند صفرا

سایهٔ او چو قبهٔ خضرا

هست هجده‌هزار عالم را

وامقی گشته در پی عذرا

گاه در شهر و گاه در صحرا

یکی از عاشقان جمالت را

بود نجم اکابر کبری

آنکه نی ضد بود نه ند او را

نیستش کس شریک در دو سرا

جنس جنس آفرید مردم را

نیک و بد بی‌شمار در دو سرا

بی‌گمان فکر و ذکر و دانش را

خورشان یک خور است در دو سرا

بی‌تعب می‌دوید در صحرا

کم ز کهَ می‌شمرد هر کُه را

کرد بر من نظر چو دید مرا

هستم او را غلام در دو سرا

هستم آن بنده‌ای که در دو سرا

کرد حق پیشوا و شاه مرا

دست او هم ز من بود گیرا

نشوم زو بعید در دو سرا

حیف می‌آید و غبین که چرا

جوید آن شیخِ بیش کمتر را؟

ای قدیری که نیست عجز ترا

از تو شد حل محال در دو سرا

با خودی کس ندید روی ورا

خود تو اوست زین خودی بدرآ

قفص الجسم حین ما انکسرا

منه جمع الطیور انتشرا

خیره مانند طفل در صحرا

بی پناهی و مشفقی عذرا