زیرک آنست کوش بردارد

شادی آنست کوش نگذارد

بخ بخ آنکس که نفس را دارد

خوار و در پیش خویش نگذارد

شیر گردن سطبر از آن دارد

که رسولی به خرس نگذارد

گفت مسکین خبر نمی‌دارد

کین زیانست و سود پندارد

دوزخ آنجا که پرده بردارد

متقی دوست را بنگذارد

بد کسی دان که دوست کم دارد

زو بتر چون گرفت بگذارد

آدمی خیر آنگهی دارد

که صراط دقیق بگذارد

اینت دولت که دولتش دارد

که همی خدمتش بنگذارد

چون سَر خویش سِر نگهدارد

ماره چون مار گرزه بگذارد

زود دامادیت طمع دارد

خویشتن را ز خانه پندارد

بام خانه به نعره بردارد

به لگد خانه را فرود آرد

خدمتش به ز فرض پندارد

وز پی او نماز بگذارد

پیش این گفته سر فرود آرد

سخن آرای هرچه بردارد

کف دست ار بدو فرود آرد

توز را برکمان بنگذارد

اندرونی که درد او دارد

هرگز او را زیاد نگذارد

مرد باید که در جهان خود را

همچو شطرنج باز پندارد

هر چه بیند از آن خصم برد

و آنچه دارد نگاه میدارد

ز ابلهی گوش سوی او دارد

گفته اش جمله راست پندارد

پرده از دیده تو بردارد

جز حقیقت به دیده نگذارد

که همه روز روزه می دارد

همه شب جز نماز نگذارد

همه را خویش خویش پندارد

خویش را سینه ریش نگذارد